Poczet znanych bielszczan. Dziś Emil Zegadłowicz.

Zegadłowicz urodził się w Białej Krakowskiej 20 lipca 1888 roku. Był synem nauczyciela Tytusa Zegadłowicza i Elżbiety Kaiszarówny. Dzieciństwo spędził w Gorzeniu Górnym niedaleko Wadowic. Chodził do gimnazjum w Wadowicach. Skończył je w 1906 roku. Później studiował polonistykę, germanistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie kontynuował studia w Wiedniu i Dreźnie.
Zegadłowicz zadebiutował w 1908 roku. 27 lipca 1915 roku poślubił Marię Kurowską, ze związku tego urodziły się dwie córki Halszka (1916) i Atessa (1920).
W latach 1919-1921 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1921 roku wszedł do redakcji czasopisma "Ponowa". W tym samym roku wraz z Edwardem Kozikowskim założył w Gorzeniu Górnym grupę poetycką "Czartak" (działała do 1929 r.) i zainicjował wydawanie czasopisma "Czartak".
W latach 1929-1931 Zegadłowicz mieszkał w Poznaniu, gdzie pracował jako kierownik literacki Teatru Polskiego, doradca Księgarni św. Wojciecha, redaktor czasopism. W 1932 wrócił do Gorzenia. Pracował wówczas w teatrze katowickim i wykładał historię sztuki w konserwatorium w Katowicach.
Na początku lat 30. ubiegłego wieku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W 1933 roku z okazji dwudziestopięciolecia twórczości otrzymał honorowe obywatelstwo Wadowic, które odebrano mu trzy lata później z powodu powieści "Zmory". Gdy została opublikowana, w kościołach zaczęto ją ostro krytykować, a twórcę oskarżano o bluźnierczy stosunek do religii, zepsucie, demoralizację, szerzenie pornografii wśród młodzieży, podżeganie do buntu przeciw panującemu ustrojowi. Poeta bronił się, wydając zbiór listów czytelników powieści pt. "Piszemy listy". Burzę wywołała również kolejna jego powieść Motory (1937).
Zegadłowicz pisał poezje, organizował spotkania artystów, gromadził wiele artystycznych dzieł. Dał się poznać jako znakomity (choć także mocno krytykowany) tłumacz z języka niemieckiego. Był odkrywcą swoistego fenomenu rzeźbiarstwa ludowego - świątkarza Jędrzeja Wowry. Zmarł w Sosnowcu w wieku 52 lat. Pochowany jest na cmentarzu parafii św. Tomasza na pograniczu Pogoni i Małobądza (w granicach Będzina).